Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracownika stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. W podstawie wymiaru tych składek nie uwzględnia się jednak wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków. Tak wynika z art. 18 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1230 ze zm.).
Składki na ubezpieczenia społeczne są finansowane w części ze środków pracownika, a w części ze środków pracodawcy. Obliczając zaliczkę na podatek, pracodawca pomniejsza przychód pracownika o część składek finansowaną ze środków pracownika. Pomniejszenie to nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku oraz dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Z kolei do ustalania podstawy wymiaru składki zdrowotnej stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, z tym że m.in.:
- uwzględnia się w niej wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, oraz
- pomniejsza się ją o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez pracownika, potrąconych przez pracodawcę ze środków pracownika.
Wynika to z art. 81 ust. 1, 5 i 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 146). Składka zdrowotna w całości jest finansowana przez pracownika. Zmniejsza ona kwotę wypłacanego mu wynagrodzenia.
| Zwróć uwagę!
Składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne nalicza się od sumy wszystkich wypłat stanowiących podstawę ich wymiaru. |