Na mocy art. 229 § 4 K.p. pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do wykonywania pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie. Orzeczenie jest aktualne w okresie w nim wymienionym, jeżeli stan zdrowia pracownika w dniu dopuszczenia do pracy pozwala mu ją podjąć (por. wyroki SN: z 18 grudnia 2002 r., sygn. akt I PK 44/02, OSNP 2004/12/209 i z 13 kwietnia 2017 r., sygn. akt I PK 146/16).
W uzasadnieniu postanowienia z 15 marca 2023 r. (sygn. akt I USK 173/22) Sąd Najwyższy przypomniał, że: "(...) Spoczywający zarówno na pracowniku (art. 211 pkt 5 K.p.), jak i na pracodawcy (art. 229 § 4 K.p.) obowiązek przeprowadzania wstępnych badań lekarskich stanowi jedną z podstawowych prawnych gwarancji, która służyć ma skutecznej ochronie zdrowia pracownika, jako podstawowego dobra osobistego każdego człowieka (art. 111 w związku z art. 23 K.c. oraz art. 300 K.p.). (...)". W ramach wykonania tego zobowiązania pracodawca kieruje osobę przyjmowaną do pracy na takie badania (art. 229 § 1 pkt 1 K.p.).
Jako "osobę przyjmowaną do pracy" w rozumieniu art. 229 K.p. należy też traktować osobę przyjmowaną ponownie do pracy u tego samego pracodawcy. Zgodnie z art. 229 § 11 pkt 1 w zw. z § 4a K.p., wykonanie przez nią badań wstępnych - na podstawie skierowania wystawionego przez pracodawcę - nie będzie konieczne, gdy jest przyjmowana ponownie do pracy u tego samego pracodawcy na to samo stanowisko lub na stanowisko o takich samych warunkach pracy w ciągu 30 dni po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniego stosunku pracy z tym pracodawcą.