Ustawa o rachunkowości bardzo ogólnie definiuje składnik aktywów jakim są wartości niematerialne i prawne (WNiP). Dotychczas przy kwalifikacji danego składnika aktywów do WNiP, jego wycenie czy wyborze stosowanych uproszczeń, jednostki często korzystały ze wskazówek Krajowego Standardu Rachunkowości nr 11 "Środki trwałe" (KSR nr 11). Celem projektowanego standardu "Wartości niematerialne i prawne" jest objaśnienie zasad (polityki) rachunkowości stosowanych przy uznawaniu, wycenie i ujęciu w księgach rachunkowych WNiP oraz przy prezentacji i ujawnianiu informacji o nich w sprawozdaniu finansowym, z uwzględnieniem przepisów ustawy o rachunkowości. Rozstrzyga on wiele wątpliwości powstałych na przestrzeni lat, związanych z ujęciem i prezentacją WNiP. W projekcie zdefiniowano m.in. autorskie prawa majątkowe, prace badawcze i prace rozwojowe, prawa majątkowe zaliczane do WNiP, rozchód WNiP, WNiP w realizacji, koszty prac rozwojowych, koszty realizowanych prac rozwojowych oraz koszty zakończonych prac rozwojowych. Ponadto szczegółowo omówiono:
- warunki uznania składnika majątku za WNiP,
- zasady ustalania obiektów (tytułów) WNiP,
- zasady ustalania wartości początkowej składnika WNiP,
- koszty i przychody finansowania zewnętrznego i zasady ich aktywowania,
- koszty ponoszone w okresie używania WNiP,
- amortyzację WNiP, w tym okres amortyzacji, metody, stawki, uproszczenia, terminy,
- zasady zaprzestania ujmowania składnika WNiP w księgach rachunkowych,
- techniczno-organizacyjne problemy ewidencji, w tym dokumentację obrotu i specyfikę inwentaryzacji,
- prezentację i ujawnianie informacji na temat WNiP w sprawozdaniu finansowym.
W niniejszym artykule przedstawiamy wybrane zagadnienia uregulowane w ww. projekcie.