Rozliczenie kosztów pośrednich przekraczających w całości rok podatkowy

Tak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 grudnia 2024 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.601.2024.1.AW.

Spółka akcyjna ponosi szereg wydatków, w tym również takich, które dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy. Jej wątpliwości budził sposób zakwalifikowania do kosztów podatkowych wydatków, które w całości przekraczają dany rok podatkowy, a są udokumentowane i zaksięgowane jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów w roku podatkowym poprzedzającym rok, którego dotyczą.

Przykładowymi wydatkami są:

• usługi prenumeraty czasopism obejmujące okres od stycznia do grudnia 2024 r.; spółka otrzymała fakturę dokumentującą zakup tej usługi oraz ujęła ją w księgach rachunkowych jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów w 2023 r.,
• usługi ubezpieczenia obejmujące okres od stycznia do grudnia 2024 r.; spółka otrzymała polisę dokumentującą zakup tej usługi oraz ujęła ją w księgach rachunkowych jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów w 2023 r.,
• czynsz najmu powierzchni biurowej za styczeń 2024 r.; spółka otrzymała fakturę dokumentującą opłatę za czynsz oraz ujęła ją w księgach rachunkowych jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów w 2023 r.

Rok podatkowy spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Wskazane kategorie kosztów w całości przekraczających rok podatkowy spełniają warunki uznania ich za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Jednocześnie koszty te stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zwane kosztami pośrednimi, ponieważ nie da się ich bezpośrednio powiązać z przychodami spółki.

Spółka nie wyklucza, że również w kolejnych latach będzie ponosiła koszty pośrednie, które zostaną zafakturowane oraz zaksięgowane w danym roku, a w całości będą dotyczyły lat kolejnych. W jej ocenie koszty pośrednie przekraczające w całości rok podatkowy, w którym zostały udokumentowane, powinny zostać rozliczone w kosztach podatkowych roku, którego dotyczą, gdyż tak wynika z treści art. 15 ust. 4d updop. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przywołana regulacja zawiera w sobie dwie reguły określające moment uznania danego kosztu pośredniego za koszt podatkowy. Jeżeli koszt dotyczy okresu nieprzekraczającego roku podatkowego, to stanowi koszt podatkowy w dacie poniesienia. Z drugiej jednak strony, jeżeli koszt dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, to należy określić, jaka część tego kosztu dotyczy danego roku podatkowego, natomiast jeśli nie można tego określić, to należy go przyporządkować do danego roku podatkowego proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy.

Zdaniem spółki dla kosztów pośrednich, które w całości przekraczają rok podatkowy, zastosowanie znajduje reguła określona w zdaniu drugim art. 15 ust. 4d updop. Innymi słowy koszty pośrednie udokumentowane w danym roku podatkowym, a w całości dotyczące kolejnego roku podatkowego, powinny w całości zostać rozliczone w kosztach podatkowych roku, którego dotyczą, jako że wydatki takie w całości przekraczają rok podatkowy. Zatem wskazane na początku koszty prenumeraty czasopism, ubezpieczeń, czynszu najmu udokumentowane w 2023 r. a dotyczące 2024 r. powinny stanowić koszty podatkowe 2024 r. z uwagi na fakt, że przekraczają w całości rok podatkowy.

Reasumując, według spółki zasadnym jest przyjęcie, że reguła dotycząca momentu rozpoznania kosztów podatkowych określona w zdaniu drugim art. 15 ust. 4d updop ma zastosowanie nie tylko do tych kosztów, które dokumentują wydatek na przełomie lat (w części dotyczą jednego roku podatkowego i w pozostałej części roku kolejnego), ale również tych kosztów, które w całości przekraczają rok podatkowy. Przyjęcie odmiennego podejścia do rozliczenia takich kosztów mogłoby prowadzić do nieuzasadnionych różnic, które w istotny sposób wpływałyby na wynik podatkowy spółki.

Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za prawidłowe i odstąpił od uzasadnienia prawnego tej oceny.